kuc islandzki

olcia388

Starożytna rasa mocnych kuców o cechach pierwotnego kuca leśnego i kuca typu 2., a niewielką domieszką krwi orientalnej. Głowa duża, wyrazista, osadzona na krótkiej, mocnej szyi. Skośne, prawidłowo ustawione łopatki. Kłąb mało wyrazisty, grzbiet krótki, mocny. Kłoda często szczupła, a klatka piersiowa płytka. Zad ścięty, dobrze umięśniony. Bardzo gęste włosy grzywy i ogona, obfita sierść zimowa. Kończyny bardzo mocne, choć często z wadami postawy. Kopyta twarde, małe. Szczotki pęcinowe skąpe. Prócz zwykłych rodzajów chodów występuje także inochód i tölt. Ruch tych kuców jest swobodny. Występują wszystkie rodzaje umaszczenia, także srokate, palomino i bułane. Wysokość w kłębie 130 - 145 cm.

Historia
W IX wieku na Islandię przybyli norwescy rolnicy, a także osadnicy z Faröern, Szetlandów i Szkocji. Kolonizacja wyspy zakończyła się w 930 roku. Przybysze przywozili ze sobą kuce bardzo podobne do gotlandzkich,a częściowo także do szetlandzkich. W latach 1200-1900 obowiązywał zakaz przywożenia koni na wyspę. Na Islandii kuce żyły w krańcowo trudnych warunkach, stały się więc odpornymi końmi przydatnymi zarówno do jazdy wierzchem, jak i zaprzęgu oraz na rzeź. Wybuch wulkanu Lakagigir w roku 1783 spowodował śmierć 24 000 kuców, ale populacja szybko się odbudowała. Od 1920 roku istnieje księga stadna, a od 1940 prowadzi się planową hodowlę. Kuce eksportuje się od 1900 roku. Obecnie cieszą się one dużą popularnością w całej Europie dzięki swym zdolnościom do inochodu i töltu.